|
|
| |
| Zdjęcia: Piotr
Mikołajczuk Tekst: Ewa Miłaczewska All on this website (c) by Piotr Mikołajczuk & Ewa Miłaczewska & Leszek Bielecki |
 Data powstania strony 18 IV 2009r.Data ostatniej modyfikacji 18 IV 2009r. |
Oczobarwnica mniejsza
Erythromma
viridulum
Wśród małych, niebieskich ważek równoskrzydłych mamy dwie wyróżniające się czerwonookie ważki. To oczobarwnice: większa – Erythromma najas i wyraźnie od niej mniejsza, tu prezentowana – Erythromma viridulum.
| Oczobarwnice mniejsze Erythromma
viridulum to naprawdę niewielkie
ważki. Ich długość
wynosi maksymalnie 32 mm, przy czym samce są
jeszcze nieco mniejsze od samic (Dijkstra
K.-D. i Lewington R., 2006); rozpiętość ich skrzydeł wynosi około 40 mm. Są
mniejsze od oczobarwnic
większych Erythromma
najas. Są to ważki pospolicie występujące w Polsce, z wyjątkiem dosć szerokiego pasa w północnej części kraju i najwyższych obszarów górskich. Lubią wody stojące: stawy i jeziora zasobne w substancje odżywcze. Pojawiają się w maju i spotyka się je do sierpnia. |
| Zdjęcia oczobarwnic przysłał nam Piotr Mikołajczuk, który fotografował je w czerwcu – oczywiście w Międzyrzecu Podlaskim. | |
| To miejsce nad brzegiem międzyrzeckiej żwirowni, w którym Piotr fotografował oczobarwnice mniejsze. Widać tu pływające na powierzchni wody glony, są też całe połacie porośnięte rogatkiem sztywnym i wywłócznikiem. To rośliny ulubione przez oczobarwnice mniejsze. | ) |
Samiec male
| Cechą charakterystyczną, od której to
utworzono nazwę obu
naszych oczobarwnic, są czerwone oczy samców. Na tym zdjęciu
niewprawnym okiem nie jest wcale łatwo
odróżnić, że to oczobarwnica mniejsza. |
) |
| Różnice najbardziej widoczne są z boku.
Oczobarwnice mniejsze (zdjęcie górne) mają niebieskie nie tylko dwa
ostatnie (9 i 10) segmenty odwłoka, ale też spód i boki segmentu 8. U
oczobarwnic większych (zdjęcie dolne) cały bok segmentu 8 jest czarny.
Cechy te pokazują strzałki. Na zestawieniu tym pokazałam różnicę długości obu ważek, która wynosi nawet 6 milimetrów, czyli blisko 20%. |
) |
| Samce oczobarwnicy mniejszej siadają chętnie na pływających roślinach wodnych - tu na liściu rdestu ziemnowodnego Polygonum amphibium. Podobnie postępują oczobarwnice większe. | ) |
| To ten sam samiec widziany z góry. Zabarwione na czarno fragmenty tułowia i odwłoka mają - podobnie, jak u oczobarwnic większych - metaliczny połysk. | ) |
| Jako miejsce odpoczynku i punkt obserwacyjny wystarcza im pływający kożuch glonów. | ) |
Samica female
| Tymczasem samiczki siadają dyskretnie na roślinach nadwodnych. Ich ubarwienie jest bardzo podobne do ubarwienia samców, są również niebiesko-czarne, choć niebieski kolor na ostatnich segmentach odwłoka wydaje się mniej jaskrawy niż u samców i wyraźnie bardziej szary. Ich oczy są jednak zielono-brązowe - a nie jaskrawoczerwone, jak oczy samców. | ) |
Para
| Wkrótce oczobarwnice zaczęły łączyć się w
pary. |
) |
| Na tym zestawieniu dobrze widać różnicę między
parą
oczobarwnic większych (z lewej) i mniejszych (z prawej). Samice oczobarwnic większych są zielono-czarne, zaś oczobarwnic mniejszych niebiesko-czarne, nie mają też tak jaskrawych pomarańczowo-zielonych oczu jak samice oczobarwnic większych. |
) |
| Składanie jaj odbywa się w tandemach. Jaja składane są na rogatek, wywłócznik lub po prostu na kożuch glonów nitkowatych. Każdy samiec do samego końca dba o przekazanie swoich genów potomstwu - patrz "Świat ważek, cz.II - Zachowania" | ) |
| Tu osiem tandemów przymierza się do składania jaj w znajdujące się tuż pod powierzchnią wody gałązki rogatka sztywnego. Nie rywalizują ze sobą o miejsce. | ) |
* * *
Dziękuję Piotrze za doskonałe zdjęcia oczobarwnic mniejszych!
| Wszystkie zdjęcia
jakie
pokazuję na moich stronach są
robione ważkom żywym i nie złapanym. |
| Wszystkiego o ważkach
możecie dowiedzieć się tutaj Almanach ważkowy czyli wszystko o ważkach |
|