Zdjęcia: Ewa Miłaczewska & Piotr Mikołajczuk Tekst: Ewa Miłaczewska All on this website (c) by Piotr Mikołajczuk & Ewa Miłaczewska & Leszek Bielecki

Data powstania strony 11 VIII 2007r. Data ostatniej modyfikacji 11 VIII 2007r.

Miedziopierś metaliczna

Somatochlora metallica

To druga ważka z rodziny Corduliidae – niezwykle są one do siebie podobne i mam nadzieję uda nam się zaprezentować różnice między nimi.

Samiec male

Kształt odwłoka tej miedziopiersi jest nieco inny niż u szklarki. Odwłok samców jest wprawdzie przewężony, lecz nie rozszerza się tak mocno ku końcowi jak odwłok szklarki. Dla porównania pokazuję montaż zdjęcia samca szklarki zielonej zrobionego w maju 2007 r. przez Piotra Mikołajczuka z moim zdjęciem samca miedziopiersi metalicznej napotkanego w czerwcu 2007 r.
Tu trzymam za skrzydełka samca miedziopiersi metalicznej, który wpadł do naszego domu i dostał się w łapy naszej kotki Mruczysławy. Odebrałam jej go w samą porę – nic mu się nie stało, mógł po chwili bez przeszkód odlecieć. Zrobiłam mu jednak przed tym serię zdjęć, aby pokazać jego piękny kształt i ubarwienie.
To jeszcze jedno ujęcie strony grzbietowej. Widać na nim brązowe pterostigmy, kształt skrzydeł i rudawy meszek na bokach odwłoka.
Tu, w widoku z boku zauważamy, że włoski występujące na tułowiu wydają się być znacznie mniej obfite niż u szklarki zielonej.
Żyłki skrzydeł miedziopiersi są czarne, z wyjątkiem najgrubszej przedniej żyłki każdego skrzydła. Ta żyłka jest żółta. Spód odwłoka nie ma białawego meszku jak u szklarki zielonej tylko żółtobrązowy. Widać też żółte znaki na głowie ważki.
Znaki te widzimy na lewo od łodyżki dzielącej głowę ważki na pół jak oś symetrii. Jest tu połowa u-kształtnego, żółtego obramowania metalicznie zielonego czoła oraz żółte wargi ważki. Pomiędzy zielonymi oczami sterczy ruda „czuprynka”.
Żółte znaki na głowie ważki widać na wszystkich niemal zdjęciach. Fotografowałam je wielokrotnie – tak, aby pokazać wyraźnie tę najistotniejszą cechę rozpoznawczą gatunku. Wiemy już, że szklarka zielona ma czoło całkowicie metalicznie zielone. Inne somatochlory też mają żółte znaki, jednak o innym kształcie. Być może przyjdzie czas na ich prezentację.
Na zdjęciu obok widzimy jak wydatny jest wtórny aparat kopulacyjny tej ważki. Wydaje się być on przedłużeniem tułowia, a odwłok wygląda tu jak przyklejony „ogonek”.

Samica female

W połowie maja otrzymałam zdjęcia od Piotra Mikołajczuka. Udało mu się sfotografować młodą samicę miedziopiersi metalicznej. Widzimy na jego zdjęciu gruby, nieprzewężony odwłok z żółtymi plamkami na drugim i trzecim segmencie.
Widzimy również żółto zabarwione skrzydła – z jasnymi jeszcze pterostigmami, co świadczy wraz z bladymi jeszcze oczami o młodym wieku ważki.
W połowie czerwca, w czasie upałów okazało się, że około godziny 18.00, miedziopiersie obojga płci składają nam codzienne wizyty domowe. Nie wiem, co je tak do domu przyciąga, zapewne cień i chłód, wpadają drzwiami i łatwo dają się złapać w ręce. Po sesji zdjęciowej ważki są oczywiście wypuszczane na wolność.   Jest to łatwe fotografowanie i łatwo pokazać na takich zdjęciach szczegóły anatomiczne. Ale nikt przecież nie powiedział, że fotografowanie przyrody musi się łączyć z kolczastym trudem...
Na zdjęciu obok trzymam za skrzydełka samiczkę miedziopiersi metalicznej pokazując jej żółto-białe plamki na pierwszych segmentach odwłoka oraz wyróżniające ją wśród innych Corduliidae długie, wyraźnie odstające w dół, ostre pokładełko.
Tu widzimy koniec odwłoka samicy z długimi listkami i sterczącym pokładełkiem.
Samica miedziopiersi metalicznej jest dłuższa od samca, którego wymiary podałam na wstępie. Tu widać ją siedzącą ja moim palcu wskazującym – ma ponad 6,5 cm długości.
Charakterystyczne znaki na głowie samicy są identyczne jak u samca.
A tu widok od strony grzbietowej na kształt skrzydeł – okrąglejszych niż u samca. Widać też żółte plamki na odwłoku i jego zakończenie.
Już w zeszłym roku obserwowałam miedziopiersie nad naszym oczkiem wodnym i nad widocznym obok jeziorkiem w lesie.
Zauważyłam wówczas samice składające jaja. Nie da się ich pomylić ze szklarkami zielonymi ani jakimikolwiek innymi ważkami. Robią to później niż szklarki, nawet w drugiej połowie sierpnia, kiedy szklarek raczej już nie ma. Robią to również w niezwykle charakterystyczny sposób, który prezentuję tu na zdjęciach mimo ich nienajlepszej jakości.
Nad leśnym jeziorkiem liczne samice miedziopiersi metalicznej składały jaja na przybrzeżny muł. Tuż obok moich stóp, co wcale nie znaczy, że było łatwo je sfotografować. Zrobiłam tam kilkadziesiąt zdjęć, z których niewiele da się pokazać. Myślę również, że nie będę w przyszłości stała tam godzinami, aby „ustrzelić” lepszy moment, bo to może stać się tylko przez przypadek.
Nad naszym oczkiem wodnym miedziopierś składała jaja wbijając je pokładełkiem w rosnący przy brzegu mech torfowiec. Robiła to unosząc w charakterystyczny sposób ostatni segment odwłoka do góry. Składała jaja w locie przypadając do mchu i unosząc się w górę. Ani na moment nie przysiadła. Na zdjęciu widać uniesiony koniec odwłoka i żółte plamki u jego nasady. Widać też, że ważka ma już kolor ciemniejszy niż ważki młode.
Na zdjęciu obok widzimy żółte znaki na czole składającej jaja ważki.

* * *

Mam nadzieję wkrótce pokazać następną ważkę spośród szklarkowatych...