Zdjęcia umieszczone na tej stronie wykonało wiele osób - info przy zdjęciach All on this website (c) by Leszek Bielecki

Data powstania strony 19 XI 2005r. Data ostatniej modyfikacji 20 I 2007r.

Żagnica wielka

Aeshna grandis

Dziś kolejna strona o kolejnej żagnicy - to największe polskie ważki - ale żagnica wielka wcale taka się nie wydaje... Może dlatego że nie jest tak bajecznie kolorowa jak jej kuzynki... Dla mnie ona jest po prostu brązowa, ale dla innych bursztynowa.... Może i tak jest - oceńcie sami.
Zapraszam - dziś troje autorów pokazuje swoje zdjęcia. Opis jak zwykle od Ewy.

Zdumiewające ile szczegółów budowy tak szybko poruszajacej się ważki jak żagnica jest w stanie zauważyć oko. Nie tylko kolor ciała i skrzydeł, ale i drobnych plamek na ciele i nóg, i oczu. Wszystko to doskonale widzimy podczas kilkunastominutowej wizyty. Natomiast nie jest to łatwo sfotografować.
Polująca ważka nie siada, nie zawisa w powietrzu jak ważka patrolująca, ani na moment nie nieruchomieje. Zrobiłam zaledwie kilka zdjęć "ważek-duchów", na których jednak widać doskonale, że jest to ważka duża i odmienna od żagnicy sinej.

* * *

Samica female

Znacznie więcej szczęścia miał Henryk Brzóska, który zobaczył we wrześniu 2004 roku starcie dwóch żagnic: sinej i wielkiej w powietrzu nad swoimi gliniankami w miejscowości Dobrylas na Mazurach (patrz: Glinianki Henryka). Po starciu obie żagnice wpadły do wody i gdy się z niej wydostały, były na tyle zszokowane, że udało się zrobić zdjęcia obu. Okazało się, że żagnica sina to samiec a żagnica wielka - samica. Wiemy, że nie istnieje możliwość krzyżowania się gatunków ważek, gdyż narządy analne samców (patrz słownik) są tak zbudowane, że mogą pochwycić tylko samicę własnego gatunku. A zatem był to raczej atak w obronie terytorium, które samiec żagnicy sinej uznał za swoje.
Na zdjęciu samicy żagnicy wielkiej przedstawionym obok widać, że zainteresowała się ona leżącą w wodzie gałęzią drzewa i wykorzystała ją jako swoistą "deskę ratunku". Nasady skrzydeł tej ważki są niebieskie, co przez moment może wywoływać wrażenie, że mamy do czynienia z samcem. Ale widać doskonale brązowe oczy samicy...
...a zwłaszcza na drugim zdjęciu widać zdecydowanie "damski" kształt jej tylnych skrzydeł, bez charakterystycznego dla samców trójkąta analnego.
Są to znakomite zdjęcia, o okazji do zrobienia takich zdjęć od dawna marzę.

* * *

Inne, równie doskonałe, zdjęcie samicy żagnicy wielkiej udało się zrobić w sierpniu 2004 r. Maćkowi Krawcowi - warszawskiemu licealiście przebywającemu na wakacjach nad jeziorem Gostkowo niedaleko Sulęczyna na Kaszubach. Maciek zobaczył ważkę siadającą na gnijącej gałęzi leżącej w wodzie przy brzegu jeziora. Miał szczęście, bo takie drewno to ulubione podłoże do składania jaj przez wiele gatunków żagnicowatych.
Zbliżał się do niej a ważka odfruwała, ale uparcie wracała na upatrzone miejsce. Maciek też był uparty i cierpliwy, powoli zbliżał się do tego miejsca coraz bardziej, aż wreszcie udało mu się zrobić doskonałe zdjęcie, na którym widać charakterystyczną pozycję, w której żagnice (jak i inne ważki wbijajace pokładełko w podłoże) składają jaja.
Wygięcie odwłoka powoduje, że pokładełko ustawia się pod właściwym do podłoża kątem i wskutek nacisku ciałem może być z większą siłą użyte. Dokładniej widać to na zbliżeniu.

Ja również dziękuję Heńkowi i Maćkowi za zdjęcia, no i oczywiście Ewie za opracowanie całości.

20 I 2007r.

Samiec male

U siedzącego na porośniętej trawą ziemi samca doskonale widać bursztynowe w kolorze żyłki skrzydeł i pterostigmy, brązowy z dwoma żółtymi pasami tułów i brązowy odwłok z niebieskimi plamkami, z których tylko jedna para - umieszczona na drugim segmencie widoczna jest od góry. Pozostałe plamki są widoczne jedynie z boku. Narządy analne są proste, dużo delikatniejsze niż u żagnicy sinej, u której zakończone są jak haki.
Wyobrażam sobie jak Piotr robił to zdjęcie niemal leżąc na ziemi, pełen emocji i obaw, że ważka odleci... ...nie odleciała, udało się zrobić jeszcze jedno zdjęcie ze znacznie mniejszej odległości. Na tym zdjęciu widać brązowe połyskujące niebiesko oczy. Są one znacznie barwniejsze niż oczy samicy. Widzimy również brązowe czoło oraz zbudowany z dwóch komórek trójkąt analny w lewym tylnym skrzydle.
Najpiękniejsze, choć nieco mniej ostre jest zdjęcie trzecie. Wykonane zostało przez swojego rodzaju przypadek. Piotr fotografował nisko siedzącą na źdźble trawy pałątkę, gdy posłyszał nad głową głośny szelest i spojrzał w górę. Na suchych nasionach akacji przysiadł na moment samiec żagnicy wielkiej. Nie było wiele czasu na komponowanie zdjęcia, a przecież jest ono doskonałe. Widać tu wszystkie opisane wyżej cechy, szczególnie jaskrawoniebieską parę plamek na drugim segmencie odwłoka oraz "męski" kształt skrzydeł z trójkątami analnymi.

I oto dzięki Piotrowi strona żagnicy wielkiej stała się wreszcie kompletna. Dziękuję za zdjęcia i za opracowanie.