Mamy dom na warszawskim "zielonym Ursynowie", zbudowany systemem gospodarczym, czyli własnymi rękami na własnych błędach. Przy domu jest ogródek, który także sami tworzyliśmy i pielęgnujemy. Najpierw gdy dzieci były całkiem małe, połowa ogródka była rekreacyjnym trawnikiem, a druga połowa warzywnikiem. Potem ubywało warzywnika, a przybywało areału, który musiałem kosić.
(rozumiem Cię Robercie - ja też nienawidzę koszenia trawników!!!)

Aż wreszcie późnym latem 2002 zdecydowaliśmy, że robimy oczko wodne. Literatura była przeczytana, prawie wszystkie strony internetowe "stawowiczów" zostały obejrzane, więc zaczęliśmy zapraszać potencjalnych wykonawców.

Na koniec zjawili się prawdziwi profesjonaliści z referencjami. Zrobili pokaz multimedialny: laptop i magnetowid, uzgodniliśmy część rzeczy, ale jak przyszło do szczegółów, okazało się, że tak naprawdę to oni nie robią projektu, żeby klient się zastanowił czy odpowiadają mu założenia, tylko oczko powstaje "na żywioł", pod dyktando właściciela, podczas budowy. Trochę się zdziwiliśmy i zapytaliśmy o materiały z jakich oczko zostanie zbudowane i usłyszeliśmy odpowiedź, że to nie ma większego wpływu na koszty. Zdziwieni poprosiliśmy więc o wstępny kosztorys. W odpowiedzi usłyszeliśmy, że kosztorys będzie następnego dnia i najlepiej byłoby, żeby ekipa do budowy weszła też następnego dnia, bo akurat okazyjnie mają tydzień przerwy pomiędzy kolejnymi budowami, a potem to termin dopiero za pół roku. Następnego dnia dostałem maila z kosztorysem:

No i wtedy posłałem fachowcom dobre słowo. Cenę 10.800 odebrałem w ten sposób, że te 800 złotych to oni opuszczą frajerowi na zanętę. Nie określając materiałów jakimi wykończą oczko, zrobią sobie furtkę dla mnożenia kosztów dodatkowych. A w trakcie budowy, trzeba będzie podejmować szybkie decyzje i sypać kasą.

Kasy akurat nie mieliśmy w nadmiarze, więc zdecydowaliśmy z żoną, że ewentualnie sami wykopiemy nasze oczko w 2003 roku. Jeszcze przez całą zimę czytaliśmy wszystko co wpadło pod rękę. Studiowaliśmy strony internetowe, szczególnie Leszka (tak, tak - moją!!!). Żona zachwycała się stawami Bożeny (pozdrawiamy ją serdecznie). I tak mijał kwiecień, a decyzji nie było. Ale jak można było nie wykorzystać najdłuższego weekendu 2003 roku. Prace zostały rozplanowane i 30 IV 2003 zaczęły się zmagania z budową stawu w naszym ogródku..... Ale staw to przecież nie tylko dołek w ziemi przykryty folią i napełniony wodą. Życie zweryfikowało część planów, prace posuwają się powoli, ale jesteśmy bardzo zadowoleni.
Nie ma to jak zimne piwko w chłodnej altance, szum wody i oglądanie harców Franka (złoty karp Koi) mlaskającego za kolejną porcją jedzenia. Nasze dzieci też mają ogromną radość z podglądania natury: rybki, pajączki, żabki, robaczki - niezła lekcja biologii.